8e Lustrum AC Wassenaar
Nadat in de vroege ochtend van zaterdag 16 juni 2018 ijverige leden van de lustrumcommissie aan gastheer en -vrouw Roy en Minny Chin-A-Paw de helpende hand hadden geboden bij het optuigen van de prachtige feestlokatie, kwamen op het afgesproken tijdstip de genodigden aan. Het feest kon beginnen. En wat voor feest is het uiteindelijk geworden! Een feest waar ook de weergoden zich van hun beste zijde hebben laten zien: een mooie dag met temperaturen van een mediterraan voorjaar met een welkome presentie van de zon en slechts enkele kortstondige spatjes, druppeltjes water die ongetwijfeld door de hogere machten die heersen over het weer en de natuurelementen bedoeld waren als zegen voor het feest en een voorspoedige toekomst van de jarige Ambassador Club Wassenaar (ACW).
De gasten werden verwelkomd met een eenvoudige doch voedzame broodjeslunch met, naast haring, als belangrijk element overheerlijke, met kippenragout gevulde vol-au-vents terwijl het gehoor werd gestreeld door Latijns-Amerikaanse muziektonen op de achtergrond, verzorgd door een trio geverseerde muzikanten bestaande uit Carroll Tseng (piano), Stephan Ferrier (basgitaar) en Maarten Los (keyboard). En dat alles in de groene en bloemrijke setting van het landgoed van de Chin-A-Paws met het mooie Brabantse landschap als omlijsting.
Een korte toespraak van de voorzitter van de ACW diende als officieel startsignaal voor het feest waarna de gasten zich in colonne verplaatsten naar het volgende programmaonderdeel, een bezoek aan de brouwerij De Dochter van de Korenaer die haar naam ontleent aan een uitspraak van Keizer Karel (1500-1558) aan wie door de Oud Mechelse Kronieken de volgende woorden worden toegeschreven: “Ik kan beter tegen het sap van de dochter van de korenaar, dan tegen het bloed van de druiventros”. Na een rondleiding langs de installaties en de verschillende onderdelen van het bedrijf van Monique de Baat en Ronald Mengerink, kon een enkel biertje worden geproefd in het daarvoor bestemde lokaal.
Vermeldenswaard is dat het jaar van de veertigste verjaardag van de ACW, ook het jaar zal zijn waarin een primeur onder de naam “Rien ne va plus” door de brouwerij zal worden geïntroduceerd. Een innovatief product dat, met bier als basis, naar analogie van het bereidingsproces van de portwijnen zal worden vervaardigd en dat, naar verwachting, in de maand december zijn intrede zal doen. Het lijdt geen twijfel dat dit product, door de brouwerij van het Nederlandse echtpaar gemaakt in de Belgische enclave Baarle-Hertog, ertoe zal leiden dat ook de reeds indrukwekkende prijzenkast van het bedrijf de nodige uitbreiding zal moeten ondergaan.
De proeverij bij de brouwer werd onderbroken omdat het gezelschap, wederom in colonne, moest terugkeren naar het landgoed in Ulicoten. Daar stond een bijzondere gast, namelijk Walther Tjon Piang Gi, klaar om de groep in te wijden in de geheimen van de rituelen van de Balinese dans. In een – zeker voor de kenners in zijn gehoor – buitengemeen boeiend betoog, meermaals onderbroken door danspresentaties met een verscheidenheid aan maskers als hoofdtooi en gezichtsbedekking, wist de spreker de gebiologeerde luisteraars mee te nemen op een wonderbaarlijke reis langs de verschillende hoofdstations van de rijke Balinese cultuur zoals deze haar uiting vindt in fascinerende dansvormen. Dat spreker zelf op basis van zijn kennis en kunde toegelaten is tot het hoogpriesterdom van de Balinese culturele kerk – een eerbetuiging die vrijwel nimmer een buitenlander wordt gegund – zal zeker bijgedragen hebben aan het opmerkelijke niveau van zijn presentatie die opgeluisterd werd door een veelheid van door hem, tijdens zijn vele bezoeken aan Bali gemaakte foto’s. Voorwaar, een meeslepend en kleurrijk schouwspel dat ook uitgebeeld wordt in het boek van Walther Tjon Piang Gi met als titel “Between Heaven and Earth: Sacred and Ritual Dance in Bali”.
Nadat de ACW-voorzitter een dankwoord had gericht tot de gastspreker, was het echt tijd voor de borrel, als opstap ook naar het avondgebeuren waarin voor de Indonesische keuken een centrale plaats was ingeruimd. Een goed gevulde en zeer gevarieerde rijsttafel was een welkome dis waar de genodigden met volle teugen van konden genieten. Het eerder genoemde muzikale trio bracht de beste latino-klanken ten gehore, slechts onderbroken door een reeks toespraken.
Voorzitter Rien Huijgens van Ambassador Club Wassenaar trapte af met een geestig betoog waarin hij kort enkele hoogtepunten van de veertigjarige memoreerde. Hij werd gevolgd door een tweetal bijzondere gasten die gevolg hadden gegeven aan de uitnodiging van de ACW om samen met de club het heuglijke 40-jarige jubileum te vieren.
Eerst nam Jan Gravemaker, voorzitter van Ambassador Club Nederland, het woord om de jarige geluk te wensen en dank uit te spreken voor de constructieve en belangrijke inbreng van de ACW bij ACN-activiteiten. De ACN-voorzitter verheelde daarbij niet dat de prachtige lokatie voor de lustrumviering bij hem de stille wens heeft doen ontstaan om in de nabije toekomst bij zijn thuisclub, Ambassador Club Zeist, een lid te mogen verwelkomen met een vergelijkbaar buitenverblijf.
Over bijzondere gasten gesproken: Ambassador Club Apeldoorn was vertegenwoordigd door zijn voorzitter Chris de Vries en diens echtgenote en mede-lid Aty de Vries terwijl AC Zeist voor de viering Atze Jellema en zijn wederhelft Ceciel Jellema had afgevaardigd. Ook Carel en Helga Bense van laatstgenoemde club waren van de partij. En “last but not least”, de zeer gewaardeerde aanwezigheid van Rietje Tielman gaf het feest een bijzondere dimensie.
Het woord was vervolgens aan de geestelijke vader van niet alleen de ACW maar ook de ACN: Daniël de Haas. Samen met zijn ega Ineke gaf hij extra luister aan de viering van het achtste lustrum van de in 1978 door hem opgerichte Ambassador Club Wassenaar. Niet onvermeld mag blijven dat Daniël de Haas een opmerkelijke boodschap had voor de jarige die het beste kan worden samengevat met de woorden “klein is fijn”. In een vermakelijke uiteenzetting gaf hij zijn geesteskind in overweging om grenzen te stellen aan de groei van het gezelschap.
De woordenstroom kende als slotakkoord de dankbetuiging van de ACW-voorzitter waarbij, hoe kan het ook anders, dankzegging aan Roy en Minny Chin-A-Paw voorop ging voor de door hen, op wederom niet te overtreffen wijze, aan het gezelschap geboden gastvrijheid. De reactie van de immer bescheiden gastheer “het is allemaal niet nodig” werd ingekaderd en misschien zelfs overtroffen door het gevatte antwoord daarop van de gastvrouw: “maar wel leuk!”.
Vervolgens werd ook het muzikale trio bedankt voor de onnavolgbare omlijsting van de viering met Latijnse, Antilliaanse en Surinaamse klanken. Klanken die in de slotfase na de vele woorden onweerstaanbaar bleken toen menige gast zich naar de dansvloer begaf. Het zal altijd wel een geheim blijven of de verrassende vocale inbreng van één van de lustrumcommissieleden in de slotfase voor dat resultaat al dan niet bevorderlijk was.
Basgitarist Stephan Ferrier, tevens het “jongste” lid van de ACW, kreeg formeel het bij het lidmaatschap horende speldje uitgereikt.
Ter afsluiting werd de lustrumcommissie door de voorzitter van de ACW bedankt voor haar inspanningen om de viering tot een gedenkwaardig geheel te smeden. Eén voor één mochten de vijf leden van de commissie de woorden van waardering van de voorzitter in ontvangst nemen. Net als alle anderen kregen ook zij een tastbaar bedankje mee.
Daarmee liep de viering ten einde. Zij werd naar het eindpunt begeleid door de klanken en tonen van het meergenoemde trio die tot het laatst toe te horen waren. Waarmee een bijzondere, gedenkwaardige dag werd afgesloten.